อันนี้น่า กลัวค่ะ
อายุ 40 ยังโดนได้ โอ้ (ส่งมาด้วยความห่วยใย หากเป็นการรบกวนต้องขออภัยมา ณ ที่นี้)
เตือนภัยร้ายที่อาจเกิดกับคุณหรือคนใกล้ตัวคุณเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับพี่สาวของจอยเองค่ะ เธอชื่อ พี่แก้วพี่แก้วอายุ 40 ต้นๆ เป็นหญิงร่างเล็ก หน้า ตา คมคายจัดว่าสวยเลยทีเดียวค่ะ
พี่แก้วเป็นคนมีรถแต่ไม่ชอบขับรถจึงชอบใช้บริการของรถปอ.และรถตู้เป็นประจำ
ประมาณเดือน ธ.ค.2552 วันนั้นเธอไปทำธุระแถวสุทธิสาร เวลาประมาณ 17.30 น.
พี่แก้วกำลังยืนรอรถตู้เพื่อจะกลับบ้านแถวดาวคะนอง ขณะที่ยืนรอรถ มีคุณป้าคนหนึ่ง
ยื่นแก้วน้ำซึ่งบรรจุน้ำกับน้ำแข็งให้ พร้อมพูดว่า"หนูจ๋าช่วยถือแก้วให้ป้าหน่อยจ้ะ
ป้าขอหยิบของในกระเป๋าประเดี๋ยวนึง" หลังจากที่ช่วยถือแก้วให้คุณป้าเพียงไม่ถึง5นาที
ก็รู้สึกว่าตัวเองชามากๆ และไม่สามารถ บังคับตัวเองได้ แถมยังเดิน ตามคุณป้าขึ้นรถตู้
คันที่จอดรออยู่ข้างหน้าไปหน้า ตา เฉยเลย พี่แก้วรับรู้ถึงความไม่ปกติเธอพยายามต้อต้าน
กับความผิดปกติของร่างกาย มันทรมานมากๆ ด้วยความที่เธอเป็นคนฉลาดจึงแกล้งทำเป็นหลับ
เธอสังเกตว่าในรถตู้คันนั้นมีเหยื่ออีก 2 สาวซึ่งคงจะถูกหลอกมาจากที่อื่น อาการทั้ง 2 คนนั้น
หมดสติค่ะ นอกจากเหยื่อเคราะห์ร้ายแล้วยังมีป้ามหาภัยกับผู้ชายวัยกลางคน1คน เป็นคนขับ
และอีก 1 คนนั่งเคียงข้างกันอยู่หน้ารถ ระหว่างทางทั้ง 3 คนไม่มีบทสนทนาใดๆเลย
หลังจากที่พี่แก้วขึ้นรถแล้วพวกมันก็ขับรถวนอนุสาวรีย์ชัยฯอยู่ประมาณ 4 รอบ
หลังจากนั้นรถก็ขึ้นทางด่วนมุ่งตรงไปจ.ชลบุรีมันก็ขับวนไปวนมาจนไปจอดที่หน้า Lotus พัทยา
ขณะนั้นเป็นเวลา เกือบ 4 ทุ่ม พวกมันเข้าใจว่าพี่แก้วหลับอยู่ พวกมันทั้ง3 คนลงไปคุยกันข้างหน้า
ของห้างโลตัส ทิ้งเหยื่อไว้ลำพัง เมื่อพี่แก้วลืม ตาแอบดูก็พบว่าประตูแง้มอยู่นิดนึงพอจะมีทางรอดทางเดียว
แต่ต้องเสี่ยง จึงรวบรวมพลังในร่างกายทั้งหมดเลื่อนประตูกระโดดลงมาและวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
วิ่งหนีมาแต่ตัวจริงๆเลยค่ะส่วนกระเป๋าสะพายซึ่งบรรจุเงินและโทรศัพท์มือถืออันตรธารหายไปโดยไม่รู้ตัวตั้งแต่
ในรถตู้แล้วล่ะค่ะ พี่แก้ววิ่งไปขอความช่วยเหลือกับมอเตอร์ไซค์รับจ้างพี่มอเตอร์ไซค์ก็ใจดีขี่รถพาพี่แก้ว
มาที่สถานีรถประจำทางซึ่งเ่วลานั้นเป็นเวลาที่รถทุกคันหยุดเดินรถ(ดึกมากแล้วประมาณ4-5ทุ่ม) พลันเหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนนั่งรอรถอยู่เหมือนกัน
จึงเข้าไปเล่าเหตุการณ์ให้ฟังพร้อมฝากพี่แก้วไว้
กับ ชายคนนั้น ชายคนนี้เป็นวิศวกรพอเห็นว่าคงไม่สามารถพาตัวเองและพี่แก้วกลับกรุงเทพได้เนื่อง
จาำกไม่มีรถโดยสารจริงๆ จึงโทรศัพท์หาวิศวกรรุ่นน้องให้มารับที่สถานีเพื่อไปส่งปลายทางที่บางนา
หลังจากนั้นไม่นานรถรุ่นน้องก็ขับเข้ามาจอดเทียบ วิศวกรรุ่นพี่และพี่แก้วก็ขึ้นรถไปด้วยกัน
ระหว่างทางพี่แก้วก็ใจเต้นตูมตามกลัวว่าจะหนีเสือปะจรเข้ นั่งรถไปก็ภาวนาไปให้พระคุ้มครอง
จนรถแล่นมาถึงและจอดที่แยกบางนาพี่แก้วก็เอ่ยปากขอยืมเงินวิศวกรคนนั้น(แค่เศษเหรียญ)เพื่อใช้โทรศัพท์หาสามีให้มารับ
คุณวิศวกรก็เลยให้ยืมโทรศัพท์ พร้อมเงินติดกระเป๋า
ส่วนพี่แก้วก็ขอบคุณพร้อมยื่นนามบัตร(ที่ติดมาในกระเป๋าเสื้อ)ให้เผื่อว่าจะไปเที่ยวที่สวนลิ้นจี่ที่อัมพวา และก็ลาจากกัน
ส่วนพี่แก้วไม่นานสามีก็ขับรถมารับกลับบ้าน พี่แก้วไม่สามารถฝืนร่างกายได้รีบบอกสามีให้ช่วยส่งโรงพยาบาลด่วน
เมื่อไปถึงร.พ.ก็เล่าอาการให้หมอฟัง หมอบอกว่าสมัยนี้มียาตัวใหม่ที่สามารถซึมซับเข้าสู่้ร่างกายทางผิวหนังได้ทันที
อาการจะชาไปทุกส่วนของร่างกาย ส่วนพี่แก้วที่มีอาการแย่มากเนื่องจากร่างกายทำปฏิกิริยาต่อต้านกับฤทธิ์ยา
จึงต้องนอนให้น้ำเกลือในร.พ.ถึง 3 วัน ยังโชคดีที่พี่แก้วไม่เป็นเหยื่อของพวกมันและยังได้วิศวกรช่วยชีวิตมาได้ค่ะ
ส่วนเหยื่อที่เหลือ ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรพี่แก้วบอกว่าวินาทีนั้นไม่ได้คิดถึงอะไรแล้วขอแค่เอาตัวให้รอดออกมาจากรถตู้ก่อน
ค่ะ จึงอยากเตือนภัยพี่ๆเพื่อนๆให้ช่วยส่งต่้อ mail นี้เยอะๆนะคะจากนั้นไม่นาน วิศวกรคนนั้นก็ได้ติดต่อขอไปเที่ยวที่สวนพร้อมแฟนสาว
ส่วนพี่แก้วได้ใช้ โอกาสนี้ตอบแทนบุญคุณค่ะ
ธีริศรา /จอย
