ฉันได้ฟังปริศนาธรรมเรื่องนี้จากคุณแม่ ซึ่งพระอาจารย์ประสงค์ ปริปุณฺโณ จากวัดป่าชิคาโก ท่านกรุณาเทศน์ให้ฟัง พระอ าจารย์เริ่มเรื่องด้วยคำถามว่า..."ถ้ามีหมาเน่าลอยน้ำมาติดที่หน้าบ้านของเรา เราจะทำยังไง" ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า... "ให้เอาไม้เขี่ยมันออกไป"
พระอาจารย์ก็ถามต่อว่า... "เขี่ยเสร็จแล้ว หมาเน่าลอยไปแล้ว ไม้นั้นเราทำยังไง" ทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกว่า... "ก็ต้องโยนทิ้งไป"
คราวนี้พระอาจารย์ก็บอกว่า..."นั่นแหละ มีคนบางพวก ไม่ยอมทิ้งไม้เขี่ยหมาเน่านั้นไปเฉยๆ ไม่รู้เสียดายอะไร ทั้งๆที่รู้ว่าเหม็น แต่ก็หยิบกลับขึ้นมาดมอยู่เรื่อย ไม้เขี่ยหมาเน่าๆเหม็นๆน่ะ"
พระอาจารย์เล่าเรื่องจบเพียงแค่นี้ ทิ้งไว้เป็นปริศนาธรรมให้เอามาคิดต่อ เห็นด้วยกับฉันมั้ย คนที่รู้ทั้งรู้ว่าไม้เหม็น แต่ก็ยังเก็บมาดมอยู่ได้เนี่ย...
"ไม่โง่ก็โรคจิตนะ"
- : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - : - - :
เคยเป็นบ้างมั้ย เวลามีใครมาทำให้เราโกรธจนเรื่องต่างๆ เหตุต่างๆที่ทำให้เราโกรธมันดับไปหมดแล้ว แต่เราก็ยังเก็บมาคิดมาแค้นอยู่นั่นแหละ ไม่รู้เสียดายอะไร...ทั้งๆที่รู้ว่าทำให้เป็นทุกข์ แต่ก็เก็บความคิดแค้นมาเผาใจอยู่เรื่อยๆ หรือไม่ต้องเรื่องความโกรธก็ได้ เรื่องอะไรๆที่มันผ่านไปแล้ว แต่หลายครั้ง เราก็ยังเก็บโน่นเก็บนี่มาคิด มากังวล มาเสียใจ...อะไรก็แล้วแต่
ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่เคยเป็น แล้วฉันก็คิดว่า ทุกคนก็คงเคยเป็น คราวหลังถ้าเป็นอีก ลองบอกตัวเองสิว่า... "แน่ะ หยิบไม้เขี่ยหมาเน่ามาดมอีกแล้วนะเรา" ดูซิว่า ยังจะอยากเก็บไม้เหม็นๆไว้ดมอีกมั้ย...
